Şarkılar ve albümlerin doğurduğu hissiyatı imgelerle betimlemeye çalıştığımda kurmak durumunda kaldığım bağlantıların tamamının; düşünce ve hayal evrenimin beslendiği, birebir tecrübe edilerek görsel hafızama kazınmış resimler ile bir düşünsel inşa düzeyinde kalan Batı dünyası merkezli kültürel girdiler kaynaklı olması şaşılacak bir durum değil -ancak bu evreni besleyen damarlar söz konusu olduğunda bir içerik değişimi yaşanmasının yakan gerekliliğini, daha önce hiç bir zaman olmadığı kadar şiddetli hissediyorum.
Bugün sizi tanıştırmayı düşündüğüm grubun Amerikan halk müziği ile screamo etkileşimli müziği tenimi yakıyor bir kaç haftadır. Günün aydınlığını, beynimi delip geçen punk rock'a ayırdım; gecelerime ise Pygmy Lush geliyor, ağır ağır. Hasta olduğun vakit, hassaslaşır ya vücudunun her noktası, olanca gücüyle hissedersin derinin üzerine uygulanan en ufak baskıyı dahi. Pygmy Lush, beynimi hissettiriyor bana.
Bunun neye benzer bir his olduğunu sana anlatmaya kalksam; hayaletli tepelerden girerim konuya, yaşadığım apartman dairesinin soluk sonbahar manzarasından çıkarım. Belki araya Amerikan filmlerinden bir sahne sıkıştırırım. Batı'nın 'Vahşi' günlerinden yadigar bir hayalet kasabanın ortasında rüzgarla savrulan saman topakları gelir aklıma. Viskiye sarılmış halde bir köşeye sinmiş, köşenin karanlığında sızmış ayyaşlar..
Bu resimlerle anlatmak istemezdim Pygmy Lush'ın müziğini. Beni rahatsız ediyorlar. Neden istemediğimi ve rahatsız ettiklerini ise, rica ediyorum, ikimiz de biraz düşünelim..
hmm..