Kayıp Frekans Aralığı

Üşengeçlik nedeniyle upload edemedim uzun süre bu albümü; kusura bakma Felü. Isındım bu albüme. Hatta ısınmak laf değil; diyebilirim ki en azından 'All In' kadar iyi bir iş çıkarmışlar. Uzun zamandır dinlediğim en melankolik punk rock şarkılarını yaratmışlar. Bol karlı olmasını, utanıyorum ama, içten içe umduğum bir İstanbul kışını bu albümle geçireceğiz gibi görünüyor.

Son aylarda kafayı taktığım kayıtlardan biri bu. Screamo diye etiteklediysem kaotik, fazla akortsuz/ahenksiz bir şey beklemeyesiniz: Yumuşak emo köprüleri ve dinamik geçişler, bu kaydın temel unsurları. Vokal güçlü sayılır; ses yer yer güzelce çatlayarak düşüyor. Kimi noktalarda grupça bağırışıyorlar -canlarım. FriendsLikePaddles ve Presence, Arguments'ın tepe noktaları.

Ramming Speed'i vokali Skulls'ın Bones Brigade sonrası işlerini araştırırken farketmiştim geçen yıl. Zebani gibi bir ekip bu. Brigade'deki punk dozajının azaltımı, vokalin danalaşması ve temponun korunumu yoluyla elde ediyorsunuz Ramming Speed'i. Kemiklere kadar thrash, iliklere kadar punk, kafamı kırarcasına metal bir albüm.

1999-2001 arası İstanbul pop punk patlamasından, sesi güne ulaşan tek tük ekipten biri; o vakitten bu yana uzaktan takip ediyorum. Bir süre sesleri solukları çıkmadı. Bir ara myspace'te süslü grup fotoğraflarını gördüm. Tavır benlik değil; hedefler anlaşılan yüksek -her zaman yüksekti? Fakat hala hoş işler yapmıyor değiller. Belki bir kaç seneye kalmaz -şayet 'hype' yardımcıları olur, zaman lehlerine işlerse koca sahnelerde bile görebilirsiniz. O vakte değin izlemeye devam ediyor olacağım sanırım.

Look Mexico tarzı düttürü Deep Elm gitarları gırtlak yakan, yuva yıkan bir insan sesiyle birleştiğinde böyle muazzam bir albüm ortaya çıkıyor. Etkiler ve öykünmeler bariz; ortaya çıkan iş orjinal. Elmas..

25 Temmuz Cumartesi, saat 1500
Kemancı Bar

İçinde bulunduğumuz senenin güzel albümlerinden Feel.Love.Thinking.Of'u çıkaran Faunts'ın ilk işi. Böyle cennetin kapısına yapılan yolculuk kıvamında hisler veren albümlerden esasen çok var. Mesele böyle albümleri değerlendirmeye geldiğinde referans aralığım kayboluyor; albümü güzel yahut kötü yapanın ne olduğunu belirlemekte güçlük çekiyorum. Aslına bakılırsa, bu ayarda bir albümü sevmemem için pek bir neden bulunmuyor: Tek ihtiyacım olan biraz kafa berraklığı. Sonra verin reverb'ü, donuk ve uçucu tonları, olsun sana benim için mis gibi atmosferik bir albüm.

Herneyse, bu durumda da albümü muadillerinden farklı kılan, kuzey ışıklarının altında yayılarak dağılan vokaller değil. Albümü güzel ve blogda paylaşmaya değer bulmamı sağlayan unsur, bahsi geçen uçucu vokallerin, şarkıları yer yer epik hale getiren güçlü ve orta tempo davul ritmleriyle birliği. Albümde bahsettiğim şeyin gerçekleştiği bir kaç şarkı var -Instantly Loved, Will You Tell Me Then; çok güzel. Memories of Places We've Never Been ise hakiki bir kalp kırıcı.

Yaşam; iradi müdahaleye başvurulmadığı takdirde, görünen ve verilene razı olduğumuz bir mücadele alanı. Ben de, kendimi sıklıkla bu müdahaleyi gerçekleştirmekten aciz bir ruh hali içinde bulurum. Güçsüz, yalnız ve görünenden ötesini keşfetmeye mecali kalmamış bir insan. Hastalıklı bir biçimde 'bireyselliğin' ve bu doğrultuda 'kendi dertlerinin' kıskacında bir yürek. Türlü itkiler, yüzeyin altına dalmam konusunda beni itekler durur. Birbirlerinden koparılamayacak olan politik, insani ve ahlaki sorumlulukların bilinci yorgun bedenimi motive eder; kendi bedenimin ötesindeki bedenleri kurtararak kendimi kurtarma yükümlülüğünün bilinci her gün tepemde kılıç misali sallanır durur: Benim için bu bilinci yoksaymanın sonuçlarından biri, 'tamamlanmamış', esir bir bedenin 'farkında' bir vaziyette tadılan acılı ölümü ise bir diğeri de farkına varmış olma halinin konfora yönelik eğilimlerle bastırılarak mutluluğu aşağılık biçimde 'gerçek olmayan' ihtiyaçların tatmininde aramaktır; ne mutlu ve ne yazık, ikisi de değişik formlarda dahi olsa ölümdür ve ben ölmek istemiyorum.

Benim, hızlı ve thrashçil punk'a duyduğum yürek yakınlığının kökü bu maddi temelde yatar. Düşük motivasyonun ufuksuzluğunu aşmak için bu kaynaktan güç alırım. Esas dilimin İngilizce olmamasının faydalarından biri de burada: Şarkı sözlerine sıklıkla hakim unsurlar olan anarşistçe otorite karşıtlığının sevimsizliği ve scene sataşmalarının yersizliğini yoksayabilirim. Sözleri okumadığım yahut bildiğim halde yoksaydığım müddetçe biçim ve içeriğin ayrılmaz bütünlüğünü yararak forma odaklanabilirim. Formun, atıllığı canice katleden kararlılığından, gerekli gördüğüm müdahaleyi gerçekleştirmek adına ilham alabilirim.

Cut The Shit'in Harmed and Dangerous'ı '00li yılların Amerikan hardcore punk'ı söz konusu olduğunda, zamanla unutulmuş klasiklerden biri haline geleceğini düşündüğüm bir albüm. Boston-New York kırması bu albüm, döneminin skate/thrashcore altında sıralayabileceğimiz muadillerinin yanında üzerine bulanmış kir ve toz nedeniyle ışıl ışıl parlıyor. Sözlerden fazla bir şey beklemeyelim; gündelik olanın eleştirisi, Boston camiasına sokuşturmalar vs. Suratıma fırlatılan bu sözleri kriptik dizelere yine de tercih etmez miyim? Ederim.

Ben, on sekiz şarkının döndüğü on sekiz dakika boyunca içe döndüm ve güç topladım. Şimdi sıra dışa yönelip müdahale etmekte..

Kinsella kardeşlerden Mike'ın geniş diskografisinin büyük kısmına hakim değilim, fakat Tim'in sevmediğim bir kaydı yoktur diyebilirim. Her ikisinin de söz yazma hususunda olağandışı bir becerileri olduğunu düşünmüyorum fakat Cap'n Jazz kökünden doğarak yeşeren ağacın, 90'ların ikinci yarısında ikinci dalga emo'dan math rock ve yumuşak tınılı gitar pop'una kadar uzanan bir skalaya yayılan güçlü bir geleneği temsil ettiğini söyleyebilirim. Timmy'nin Owen mahlası altında çıkardığı bu ikinci albüm de, American Football'un kaydedilmiş iki işinin izinden gidiyor. İlk albümün geneline hakim olan donukluğun yerinde, biraz daha parmak şıklatmaya sevkedecek bir tempo ve akışkanlık var. Her ne kadar ilk albüm, Owen diskografisinde en beğendiğim ve uzun süreyle dinlediğim iş olsa da, gruba ilk kez dalacakların 'I Do Perceive.' ile başlamalarının daha yerinde olacağına karar verdim.

90'lar emosu'na dair albüm kapağından vokal tarzına; gitardaki gürültülü/yumuşak geçişlerinden şarkı sözlerine; türü belirleyici kılan tipik her türlü öğeyi içeren bir albüm bu. Left at Yale, açıkçası ismini bile duymadığım gruptu bundan bir kaç ay öncesine kadar. Kendileri hakkında internet üzerinden neredeyse hiçbir şey bulmak mümkün değil; o nedenle -Onur sözüm sana, bu albümü kesinlikle dinlemelisin.

Albümün sesini tanımlamak için 'Plan-It-X tarzı' dersem hata etmiş olmam. '90lı yılların ikinci yarısından bu yana Amerika punk'ının kimi en özgün gruplarına ev sahipliği yapmış bu label'ın son yıllarına damgasını vuran 'folk punk' ekiplerine özgü neşeli ve melankolik, temiz ve basit ses Good Luck'a da sirayet etmiş. Çok güçlü bassline'lar üzerinde, yine label'ın gruplarının pek çoğunda görülebilecek türden bağırtkan ve umutlu vokaller işlenmiş. Herneyse, çok uykum var, kulağımda çılgın atarlı müziklerle uyuyacağım..