Kayıp Frekans Aralığı

Michigan/Amerika'nın güzel gruplarından (işleri No Idea ve Lookout!'tan çıkmıştı) Small Brown Bike'ın ardılı LaSalle, ikinci albümü Pretty World'u geçtiğimiz aylarda, hemşerileri küçük bir label'dan çıkardı. LaSalle'ın sesi, hal-i hazırda SBB ile tanışıklığı olanlara yabancı gelmeyecek türden; nitekim vokal ve davullar aynı elden çıkma. Üzerine; vokaldeki Mike'ın eşi Katy bass'ların başına geçmiş. Tanıtma işini kolaylaştırmak adına Small Brown Bike ile kıyaslayacak olursak, Pretty World'de melodik yanın ağır bastığını söyleyebiliriz. Fakat melodik dediysem de yanlış anlaşılmasın, tıpkı öncülü gibi bu grubun işinde de 'sing-a-long' şeklinde tabir edebileceğimiz chorus kısımları yok ve albümün geneline, Mike'ın önceki grubundaki gibi bulutlu bir hava ve ağır bir tempo hakim. 21st Century gibi albümden kopuk bir şarkı ve Postal Service hissi veren Task Analysis dışında sağlam bir albüm.

Bu sene içinde, satın almış olmaktan dolayı beni en 'tamamlanmış' hissettiren albüm Who Calls So Loud'un bu ilk işi (Meta fetişizmi? Ne yazık ki, sanırım evet..). Plak formatında aldım, içinden CD'si de çıktı, teşekkür ederim.

Funeral Diner ve I Wrote Haikus... elemanlarının gruplarını dağıttıktan sonraki kümeleşmeleri; Funeral Diner'ın çiğliğinin üstüne bir tutam daha karanlık tonlar ilave etmişler. Bu arada şarkıları fazla uzatılmış bulduğumu (5,5-7 dk) eklemeliyim. Yalnız 4.4.4.4. isimli şarkı var ki; ne yapmışsınız yahu diyorum: İkinci yarısında muazzam bir breakdown var ve şarkı ölmek üzere olan birinin son saniyelerinde aklından geçenleri anlatıyor; aah, gerçekten acayip bir eser yaratmışlar ("my chest gets tighter. my jaw locks. is this why my mother prays for me?").

Bu şarkıdan, Assume The Power Focus'a geçişe ise kocaman bir eksi veriyorum. Albüm genelinde şarkı arası geçişler rahatsız edici olabiliyor. Zirvelerden fazla hızlı yuvarlanıyoruz etkisini yaratıyor. Şarkı sözlerinde ise çok fazla bir derinlik ve farklılaşma olmadığını (türün grupları arasında içimize işleyebilen sözler yazan ekiplerin çok az olduğu gerçeğini de hatırlayarak) söylemeliyim. Tüm bunlara rağmen, baştan sona çok ağır bir albüm olmuş demeliyim sanırım. Kurşun gibi saplandı sahiden de.

Mount Eerie
Lost Wisdom
2008